Sinds een jaar wordt mijn gezondheid opnieuw sterk op de proef gesteld, waardoor het leven zich in al haar vol- en heftigheid toont. Amper bekomen van het ene proces, kondigt zich alweer een volgende laag aan die vraagt om gezien, gevoeld en geheeld te worden. Met een supersensitief lichaam, foggy brain en zenuwstelsel dat zich snel overprikkeld voelt, is elke dag en nacht een onvoorspelbaar en soms pijnlijk, vermoeiend avontuur.
Nu onze blik op de buitenwereld noodgedwongen meer dan anders wordt beperkt tot dat wat zichtbaar is via (sociale) media, ervaar ik bij momenten een eenzaam gevoel. Het ‘gevoel’ anders, een buitenbeentje te zijn…al besef ik dankzij het gedachtegoed van M. Rosenberg dat dit geen gevoelens maar gedachten zijn en ik mezelf dus vertel dat ik een buitenbeentje ben dat er niet bij hoort. Meer bepaald in een maatschappij waar gezond en productief zijn de opgelegde norm is en waarin een visie domineert over ziekte en gezondheid die niet altijd resoneert met het tempo en de wijsheid van mijn lichaam en ziel.
De jakhals in mij vergelijkt en oordeelt er graag op los (dat ik te traag, extreem sensitief, abnormaal, te kwetsbaar ben, …) en praat mezelf graag een schuld- en schaamtegevoel aan nu de zichtbare werkelijkheid laat uitschijnen dat ik na 10 jaar onvoldoende vooruitgang heb geboekt in mijn helingsproces. Hij belet me soms hierover te spreken met anderen, laat staan dit te delen op sociale media, uit angst gelabeld te worden (bv als klager, slachtoffer, chronisch zieke, …) en niet langer gezien te worden in mijn heelheid, competenties en voor wie ik werkelijk ben.
Tijdens moeilijke momenten grijp ik soms naar de gedichten van Jeff Foster, een auteur/spreker bij wie ik ooit een workshop volgde en die in mijn beleving het gedachtegoed van verbindende communicatie belichaamt in woorden en manier van zijn. Onlangs kondigde hij aan dat hij sinds enkele maanden worstelt met onverklaarbare symptomen die hem letterlijk en figuurlijk op zijn knieën dwingen…en er ging een golf van herkenning en opluchting door me heen.
Het bracht me een vorm van erkenning, gezien en begrepen worden in mijn eigen grillige proces. Wanneer ik de zoveelste nacht urenlang wakker lig onder de sterrenhemel, haal ik troost uit de woorden en moed van deze sterrenkundige om zich authentiek te laten zien en bovenal de inspiratie om zelf ook een stem te durven geven aan wat er in mij leeft, en misschien ook in anderen die bestempeld worden als fysiek of psychisch kwetsbaar. De moed ook om – zoals Jeff het omschrijft – anderen te tonen dat het oké is om diep te voelen, het niet te weten, te leven aan de rauwe kant van het bestaan.
De empathische giraf in mij bracht aan het licht dat onder de behoefte om erbij te horen, ook verlangens schuilen zoals ergens thuis willen horen, oordeelloos aanvaard worden in mijn kwetsbaarheid, gezien worden in wie ik werkelijk ben, ten alle tijde (mezelf) mogen ‘zijn’. Hoe deugddoend het ook is om aanvaard of begrepen te worden door iemand anders, radicale eerlijkheid naar mezelf toe doet me inzien dat ik daarnaast ook mezelf wil kunnen aanvaarden en dragen in mijn kwetsbaarheid èn heelheid, dat ik mezelf met al mijn beperkingen èn talenten bestaansrecht wil kunnen geven. Vanuit een diep weten dat ik altijd bij mij èn erbij hoor, ook omdat ik geloof dat we geen afzonderlijke druppels in de oceaan zijn, maar de oceaan in een druppel.
Vannacht begon ik spontaan te lachen, bij het dwaze (of heldere?) idee dat me te binnen schoot: wat als zij die nu als kwetsbaar worden beschouwd, in werkelijkheid gezond zijn… en zij die we nu als gezond bestempelen, ziek zouden zijn? Wat als de kwetsbaren van vandaag de krachtige leiders zouden zijn van een toekomstig nieuw normaal?
Hoe zou onze samenleving eruit zien, bestuurd door krachtige kwetsbare zielen die luisteren naar en hun beleid verrijken met de wijsheid van zij die ziek zijn? Een samen-leving gebaseerd op waarden zoals mededogen, gelijkwaardigheid, eigenaarschap, geweldloosheid, verbinding, empathie, keuzevrijheid, authenticiteit, krachtige kwetsbaarheid, inclusie en uiteraard Liefde. Waarbij zieken niet geforceerd worden om zo snel mogelijk te reintegreren conform deze waarden maar ze oordeelloos en liefdevol ondersteund worden om te helen en bij te dragen op hun tempo?
Een irrealistische paradigmashift? Misschien…misschien niet als je gelooft in wonderen. Zin om mee te dromen? Of mee te vieren hoeveel mensen (gezond dan wel ziek) nu reeds hun steentje hieraan bijdragen op hun unieke manier?
“If you feel like you don’t fit in this world, it’s because you are here to help create a new one.”
Hartegroet, Sabine 
