Onlangs werd ik gevraagd om een intervisie te begeleiden van een team van artsen die samen een groepspraktijk uitbaten.
Een arts bracht het thema “zelfzorg” in. Het was haar heel helder geworden dat ze dringend nood had aan een time-out en betere werk-privébalans en hoe moeilijk het voor haar was om dit te uiten naar het team toe, deels uit zorg voor de impact die haar keuzes zouden hebben op de reeds hoge werkbelasting van haar collega’s. De emotionele ontlading en opluchting was groot, eens ze de kracht had gevonden om de olifant die al een tijdje in de praktijk voelbaar was, zichtbaarheid te geven en daarin ontvangen werd door haar collega’s.
Ook al leek het zo, een issue wordt zelden slechts door één iemand gedragen en de non-verbale lichaamstaal van een collega die sprakeloos bleef, was een dankbare aanwijzing. “Wat gebeurt er?” en empathisch in stilte bij haar blijven, bleek de dam te doen breken en een stortvloed aan tranen teweeg te brengen.
Een dag later ontving ik een bericht van één van de artsen waarin hij namens het team zijn waardering uitte voor mijn onvoorwaardelijke aanwezigheid en niet-oordelende observatie. De voorwaarden en ruimte scheppen voor levensenergie die wil stromen, in de vorm van tranen dan wel verlangens, bleek een helend effect te hebben op gans het team.
Of ik nu werkzaam ben als trainer, coach, facilitator of bemiddelaar, vaak is mijn taak niet meer dan dat…en ook niet minder: het creëren van een veilige bedding en sfeer van vertrouwen; de ruimte dragen als empathische getuige en neutrale observator; mensen ondersteunen in het zeggen wat er gezegd moet worden zodat de waterlijn letterlijk en figuurlijk kan zakken en onderhuidse spanningen/emoties/gedachten de erkenning krijgen die ze verdienen en diepere verlangens benoemd kunnen worden, waardoor er weer beweging kan komen in de persoon en in de groep.
Dit team van artsen heeft mij op een prachtige manier gespiegeld wat het effect kan zijn van krachtige kwetsbaarheid, samen de ruimte en stilte dragen voor wat gehoord en gezien wil worden…en niet in het minst, hoe vervullend en verrijkend het voor mij is om bij te mogen dragen aan het doen stromen van levensenergie.
