Een lach en een traan …

Corona, er is al veel over gezegd en geschreven. Dat het een uitdagende tijd is, zoveel is zeker.  Een tijd waar dingen niet meer zo vanzelfsprekend zijn. Contact en knuffelen wellicht als de meest voelbare maar ook een werksituatie kan spannend worden. Of eerder het mogelijke gebrek aan (voldoende) werk. Zo ook voor mij als zelfstandige trainer.

En dan dient er zich plots een opportuniteit aan. In het psychiatrisch centrum van Duffel (UPCD) wordt Verbindende Communicatie geïntroduceerd en zoeken ze een projectleider/trainer om in samenwerking met Blabla vorm te geven aan deze uitdaging. Wat een kans – één die ik met 2 handen aangrijp.

Na de eerste opluchting en euforie realiseer ik me dat het ook een tweesnijdend zwaard is.

Na meer dan 5 jaar zet ik een stapje terug bij Blabla. Het is slechts een gedeeltelijk afscheid maar het laat zich al snel voelen, vooral in praktische dingen. En het raakt me. Meer dan verwacht. Vreemd want ik heb immers zelf gekozen om deze weg te gaan, toch?!

Als ik even de tijd neem, mezelf gewaar word en beluister, komt er een lach en een traan: ontroering, dankbaarheid en een vleugje verdriet.

Ik voel me blij en dankbaar voor de kansen die ik kreeg, de fijne contacten en de soms uitdagende samenwerking. Ruimte krijgen om te kunnen groeien op zoveel terreinen, samenhorigheid ervaren, plezier maken… dat zijn dingen die ik vier, omarm en meedraag voor de rest van mijn dagen!!!

De traan brengt me bij het afscheid nemen van de vertrouwdheid, de erkenning, nabijheid, vrijheid en een zeker gemak.

Wat ga ik mijn lieve collega’s missen.

Wat ga ik mijn plekje in het grotere geheel missen …

Vieren van het leven – het hand in hand gaan van vieren van vervulde en rouwen om onvervulde behoeften…

Het verwelkomen van een lach én een traan…
Want niets is ooit zwart of wit – zo ervaar ik het althans. En ik leef graag in een wereld waar alle kleuren en tinten welkom zijn. Ook die in mezelf.

ps. Ik blijf wel als freelance trainer nog deel van het Blabla-team!