Enkele maanden terug werd ik geconfronteerd met het fenomeen ‘ghosting’: een goede vriend beloofde me terug te bellen om het gesprek verder te zetten en besloot om helemaal niets meer van zich te laten horen.
Ik kon me vinden in de keuze om geen contact meer te willen, maar de abrupte manier waarop hij onze vriendschapsrelatie beëindigde, was een schok voor me. Omdat ik de communicatie tussen ons de afgelopen jaren als verbindend had ervaren, was hij de laatste persoon van wie ik dergelijk gedrag had verwacht. Ik voelde me in eerste instantie ontzet, geschokt en verontwaardigd. Kort daarna volgde tot mijn verbazing de afkeer en een enorme woede…en een ontzettende fysieke, beklemmende pijn in mijn hartstreek en linkerschouder die uitmondde in een frozen shoulder.
Boosheid en woede komt meestal voort uit de (jakhals)oordelen die men heeft over het gedrag van de ander, waardoor men geneigd is die (destructieve) woede te projecteren op de ander en men zo bijdraagt aan geweld in de relatie.
Dat was dan ook exact wat ik die eerste weken in mijn hoofd en tav vrienden deed: mijn verontwaardiging en boosheid uiten over zijn gedrag dat ik beoordeelde als grof, onrespectvol, egoïstisch en puberaal. Genieten van die jakhalsshow in mijn hoofd, zoals M. Rosenberg het noemde, was er niet echt bij maar het hielp me wel om snel helderheid te krijgen over de echte oorzaak van mijn woede, meer bepaald mijn onvervulde behoeften: in eerste instantie de nood aan zorgzame communicatie, respectvol met elkaar omgaan en iets van bewustzijn of betrokkenheid willen ervaren op het mogelijke pijnlijke effect van dergelijk gedrag.
Getuige zijn van de energie van boosheid/woede of deze zelf ontvangen, heb ik van kinds af aan als overweldigend, beangstigend en onveilig ervaren. Reden waarom ik zelf waarschijnlijk zelden boos word, laat staan iets van woede voel en die emotie tot op heden onbewust heb onderdrukt. Ik wist aanvankelijk dan ook geen blijf met die massa kolkende energie in mijn lijf terwijl een deel ervan compleet was dichtgeklapt en bijna ondraaglijk gespannen en pijnlijk aanvoelde.
Omdat zowel mijn emoties als de fysieke weerslag dermate heftig waren, was het overduidelijk dat ik geraakt was in oude, diepe pijn die gelinkt is aan enkele van mijn kernbehoeften, meer bepaald mogen ervaren dat ik ertoe doe, dat ik naar waarde geschat word en de moeite waard ben om respectvol en zorgzaam behandeld te worden.
Mijn brein herinnert zich niet veel meer, maar het celgeheugen van mijn lichaam duidelijk wel….de ‘ghosting’, de indruk afgewezen of (plots) genegeerd te worden, heeft onverwerkte pijn getriggerd die mij destijds heeft doen concluderen dat ik er niet toe doe, de moeite waard niet ben.
Eens ik deze onderliggende pijn kon voelen en benoemen, kon ik er beetje bij beetje om rouwen en veranderde mijn woede in diep verdriet. Hierdoor kon ik ook contact maken met mijn verlangen om te kunnen loslaten, accepteren wat is, mezelf naar waarde schatten en het willen ervaren van innerlijke rust.
En toen, uit het niets, tijdens de zoveelste slapeloze nacht wegens de enorme pijnscheuten in mijn hart en schouder, ervaarde ik een diep gebrul vanuit mijn lichaam en zag ik het beeld van een tijger die zijn territorium en kroost wilde beschermen… mijn woede was plots een oergevoel dat me deed opkomen voor en geloven in mijn eigenwaarde en zelfrespect, onafhankelijk van hoe anderen mij behandelen.
Mijn lijf schreeuwde het niet alleen uit van de bevroren pijn, maar ook van het besef dat ik de moeite waard ben èn dat ik ook als dusdanig behandeld wil worden. Als volwassene kan ik er nu voor kiezen om bepaald gedrag niet te tolereren, omdat het niet aansluit bij mijn kernbehoeften en waarden.
Die shift in mezelf en mijn lijf doorvoelen van een destructieve woede tegen iemand/iets naar een constructieve, krachtige energie ten bate van mezelf is een dankbare openbaring. Woede blijkt niet langer enkel een pijnlijke, beangstigende emotie te zijn maar ook een positieve levenskracht om mijn grenzen en kernbehoeften te ervaren en ernaar te handelen. Om hiervoor eigenaarschap op te nemen, zonder mezelf of de ander te veroordelen of geweld aan te doen. Ik vier alleszins dat er voortaan niet alleen een venijnige jakhals, lieve giraf maar ook een wilde tijger in mij huist!
Het jaar loopt op zijn einde… de ideale periode om te verzachten, verstillen en vertragen… om eventueel (heftige) emoties te doorvoelen en jezelf te bevragen.
Waar sta ik voor? Wie wil ik zijn? Welke behoeften zijn ontzettend belangrijk voor mij en hoe kan ik die (zelf) vervullen? Hoe blijf ik trouw aan mezelf, conform mijn innerlijke en lichamelijke wijsheid? Waar liggen mijn grenzen? Hoe kan ik die bewaken zonder mijn boosheid af te vuren op de ander maar die energie aanwenden als positieve kracht om mijn leven en waarden vorm te geven? Hoe kan ik mijn grenzen/behoeften eventueel uiten, vanuit die krachtige gevoelsenergie, op een geweldloze manier die ieder in zijn waarde laat?
Ik wens je alleszins een gezond, liefdevol en krachtig 2022 toe, waarin je een portie constructieve levensenergie mag verwelkomen en eren!
Van harte, Sabine
