In tegenstelling tot velen vermoed ik, betreur ik dat ik niet wat meer tijd kan doorbrengen en actiever kan zijn op facebook en andere sociale media, meestal omdat mijn energie beperkt is en ik in functie daarvan andere keuzes maak. Wat er wordt gedeeld op mijn tijdlijn, brengt me namelijk regelmatig iets van inspiratie, humor, troost, (zelf)empathie, schoonheid en verbinding. Nu heb ik het voorrecht geconnecteerd en omringd te zijn met vrienden, familie, kennissen en andere gelijkgestemden die meestal zaken delen en uiten die me op een of andere manier voeden.
Voor mij was het dan ook een heuse cultuurschok toen ik onlangs een bericht las in een facebookgroep van het dorp waar ik sinds 5 jaar met veel plezier woon. Een man (laat ik hem Peter noemen) had een deel geciteerd uit wetgeving met het verzoek om op zondag en feestdagen geen gras te maaien om de zondagsrust te respecteren. Er volgden tientallen reacties van verontwaardigde dorpsgenoten die de man op allerlei manieren verweten onverdraagzaam te zijn en elkaar uitdaagden om net het tegenovergestelde te doen dan wat Peter vroeg. Of zijn verzoek ook geformuleerd was als een zuiver verzoek (ipv een subtiele eis) laat ik even in het midden. 😉
Peter reageerde met een nieuwe post, om zijn verbazing uit te drukken over de “vele agressieve reacties en zelfs pesterijen en bedreigingen die ik via privébericht mocht ontvangen”, waarvan hij er enkele citeerde. Opnieuw volgden er tientallen gelijkaardige agressieve reacties.
Er waren 2 mensen die lieten verstaan dat ze dergelijke reacties niet ok vonden, waaronder eentje die me deed glimlachen: “mijn grootvader zei mij steeds dat mensen die schelden dat doen uit gebrek aan een betere woordenschat”. Dat is namelijk ook wat Rosenberg (de grondlegger van geweldloze communicatie) waarschijnlijk bedoelde toen hij zei dat jakhalzen (die voornamelijk denken en spreken in oordelen/verwijten/kritiek/agressie en zich snel persoonlijk aangevallen voelen) mensen zijn met een spraakgebrek, die op een tragische manier hun onvervulde behoeften uiten en in wie de babygiraf gestimuleerd dient te worden om opnieuw te leren communiceren vanuit hun hart, door te uiten wat ze nodig hebben ipv te zeggen wat er mis is met de ander.
Ik voelde me alleszins behoorlijk geschokt…ongeloof ook dat dergelijk ‘klein’ issue zo’n heftige reacties kon uitlokken bij sommige dorpsgenoten. Dankzij het proces van zelfempathie kon ik mijn gevoelens snel linken aan enkele van mijn onvervulde behoeften. En voelde ik voor de 1e keer een aandrang om zelf ook te reageren…om tegen de zichtbare virtuele stroom van onaangename reacties in te gaan. Wat ik best wel spannend vond, want meestal meng ik me niet in dergelijke discussies, deels uit energiebehoud en deels omdat eerlijk uiten wat er in mij leeft vaak nog erg onveilig aanvoelt voor mij, oa uit angst om beoordeeld of bekritiseerd te worden en in dit geval, om nog meer olie op het vuur te gieten en de polarisatie nog meer te voeden.
De aandrang won het deze keer van de angst…en dat heb ik vooral te danken aan het gedachtegoed van Rosenberg, dat mij helpt om zelf gecreëerde vijandbeelden te doorprikken (want hoe verleidelijk voor mijn verstand om zelf te gaan oordelen over die ‘agressieve’ dorpsgenoten), mezelf en anderen met empathie te beluisteren en verantwoordelijkheid op te nemen voor mijn gevoelens en behoeften door authentiek te delen wat er in mij leeft.
En dus kroop ik in mijn pen…maar niet na eerst een WAIT-pauze te hebben genomen: What Am I Telling myself? – What’s Alive In Them? – Why Am I Talking? Vooral die laatste vraag vroeg iets meer reflectie…was het mijn intentie iets van steun of sympathie te willen betuigen aan die ‘arme’ Peter? om die ‘agressieve’ dorpsgenoten iets bij te brengen of erger, op te voeden?
Toen ik voor mezelf helder had dat ik vooral wilde op- en uitkomen voor mijn waarden, heb ik mijn moed bijeengeraapt…om virtueel te uiten dat ik me behoorlijk geschokt voel bij het lezen van enkele reacties, omdat ik enorm veel belang hecht aan een respectvolle omgang en zorgzame communicatie met elkaar, ook en vooral indien mensen van mening verschillen. Dat ik me kan verbinden met beide standpunten en behoeften (vermoedelijk de nood aan oa rust en ontspanning versus het verlangen aan oa begrip en keuzevrijheid) en de wetgever blijkbaar ook, nu het gras maaien op dergelijke dagen blijkbaar wel is toegestaan tussen bepaalde uren (volgens een ander citaat in één van de reacties). Dat het niet mijn intentie is om partij te trekken, noch om verder te polariseren maar enkel om uit te komen voor mijn waarden.
Dat mijn reactie eveneens agressieve commentaren kan uitlokken omdat sommigen er misschien ook een oordeel of verwijt in lezen, neem ik er deze keer graag bij. De compassievolle giraf in mij tracht zoiets namelijk niet persoonlijk te nemen en probeert te verbinden met de onvervulde behoeften achter de agressieve façade.
Ik wens jullie een fijne zondag toe, in je tuin of elders op een grasveld waar de lengte van het gras bijdraagt aan jouw rust of andere behoeften!
Wil jij ook taal/woordenschat vinden die bijdraagt aan een respectvolle verbindende dialoog?
Bekijk dan zeker onze intro’s in verbindende communicatie.
https://blablavorming.be/cursus/introductie
