Ok, ik geef het toe: “fuck it up”, is er misschien een beetje over. Maar ik wilde een punt maken.
Het startte op onze Blabla – teammeeting een kleine twee weken geleden.
We maken steeds samen onze agenda via een document in Dropbox waar ieder van ons zijn/haar punten kan toevoegen.
Mijn agendapunt was: fouten.
Tijdens onze incheck-ronde gaven verschillende collega’s aan hoe gespannen ze zich voelden, alleen al door dit onderwerp bovenaan de agenda te zien staan.
En ik gaf aan hoe dit voor mij exact de reden was om dit als punt op onze agenda te zetten. Om dit automatische reactiepatroon van angst, schuld, schaamte, enz. te doorbreken.
Herken je dit? Angst om fouten te maken? Angst voor verwijten? Herken je hoe je zelf soms naar schuldigen zoekt als er iets fout loopt? Hoe je probeert om dingen perfect te doen? Hoe je je schaamt als iets anders loopt dan je wilde? Als je iets vergat … verkeerd deed … onhandig was.
Ik had het vandaag nog in één van mijn groepen. Ik voelde me zo gespannen bij het ontdekken dat een, in mijn beleving, gezamenlijk gemaakte afspraak, niet door iedereen zo herinnerd werd. Ik deed mijn uiterste best een pittig groepsproces te faciliteren waar ik zelf deel van uitmaakte, en plots verloor ik mijn geduld en hoorde ik me mezelf zo verschrikkelijk onhandig uitdrukken. Uiterlijk deed ik door en binnenin was ik mezelf volledig onderuit aan het halen: “Wat voor een trainer ben je als je zo kort uit de hoek komt? Hoe kan je nu zo onverdraagzaam zijn? Zo bot, Corrylaura. En zo ging het nog wel even door. Tot het moment waarop ik eerlijk deelde hoe ongemakkelijk ik me voelde bij mijn gespannen reactie en hoe graag ik wilde dat ik anders had gereageerd. Aan het einde van de dag zei één van de deelnemers ter afronding (nota bene de man op wie ik zo kortaf had gereageerd): “Wat ik meeneem vandaag is hoe ik kon voelen hoe een conflict zo verbindend kan zijn.
Dankbaar en ontroerd ging ik naar huis. Levenlang leren …
Wel, wij binnen Blabla herkennen het allemaal. En we vonden het zo opluchtend om dit thema even ten volle vast te pakken en weer lucht te geven aan al onze emoties die dit thema losmaken.
Dit is de kern van Verbindende Communicatie: het transformeren van het schuldinductie-systeem (of om het met mijn woorden te zeggen: onze schuldmarinade) waar we bijna met zijn allen in zijn opgegroeid. Dit is dus waar we dagdagelijks mensen en organisaties in willen inspireren, ondersteunen en trainen.
M.a.w. vonden en vinden we het des te belangrijker om ook voor onszelf dit thema nog eens stevig vast te pakken en tenminste met onszelf en elkaar het verschil te maken.
Wij introduceren dus ‘Foute Februari’ bij Blabla waar we nog bewuster dan anders onze ‘fouten’ omarmen. Doen jullie mee?
