DAT KAN IK TOCH NIET MAKEN?

Hoofd en hart in groot conflict. Herkenbaar?

Soms weet mijn hart zo goed wat juist is voor me, wat ik nodig heb.
En dan komt mijn hoofd ertussen:
– Dat kan je toch niet maken?!
– Wat gaan de mensen wel niet van je denken?
– En mijn eigen collega’s?

Het begon zo …

De voorbije 15 jaren had ik één grote liefde: mijn lieve Luna …
4 maanden was ze toen ik haar ging ophalen in het asiel. Haar eerste eigenaar had haar willen laten doodspuiten en haar tweede eigenaar bracht haar terug, want te onhandelbaar.
Wat prees en prijs ik mezelf nog dagelijks gelukkig dat zij die keuzes maakten. Daardoor kwam ‘pure liefde’  in mijn leven, in de vorm van een schattige border collie pup. Tot op de dag van vandaag weet zij menig hart te veroveren, helpt ze mensen binnen 10 seconden af van hun angst voor honden, hielp ze een meisje met autisme voor het eerst praten, legde ze haar pootje zachtjes, letterlijk op iemands hart … waardoor deze vrouw wijselijk besloot vanaf dat moment haar hart te volgen, likt ze mijn tranen weg, lag en ligt ze in het centrum van onze cirkels tijdens de trainingen.
2 weken geleden kwam het nieuws waarvan ik altijd wist dat het zou komen, en het altijd te vroeg zou zijn. Mijn lieve Luna is aan haar laatste levensfase begonnen. Die kan nog weken duren, en misschien nog maanden. Dat zal het leven uitwijzen.
Die dag bleef de wereld voor mij even stilstaan.
Mijn hart wist: ik wil zo veel mogelijk bij haar zijn, nog samen genieten en haar de tijd van haar leven bezorgen. Ik wil wat minder werken en wat trainingen doorgeven aan mijn collega’s.

Mijn hoofd panikeerde:

• Mensen die inschreven gaan razend kwaad zijn. Ze gaan dit niet begrijpen!
• Mensen gaan annuleren en je gaat niet genoeg inkomen hebben.
• Je gaat je credibiliteit verliezen!
• Anderen blijven toch ook niet thuis voor hun hond! Hoe haal je het in je hoofd Corrylaura?

Mijn hart reageerde:

Maar ik wil zo graag … bij haar zijn. Dit klopt.

Verbindende Communicatie … start bij mezelf

Oneindig dankbaar voel ik mij dat ik 22 jaar geleden Verbindende Communicatie leerde kennen. Ik dacht dat het over communicatie gaat. Communicatie met een ander. Wist ik veel?!
Nu weet ik wel beter. Nu kan ik door al mijn oordelen heen, heel wezenlijke behoeften horen schreeuwen om aandacht: zorgen voor mezelf en mijn dierbaren, genieten van en met wie ik lief heb,  credibiliteit als trainer, als mens. Door hier naar te luisteren en te verbinden met mijn diepste zelf kwam ik tot het besluit: zolang mijn lieve Luna nog leeft, zal ik minder werken en zo vaak mogelijk bij haar zijn.
Dit betekende dat ik een aantal grote  beslissingen nam, o.a. het doorgeven van een 10-daags basistraject aan mijn collega Heidi. De deelnemers kregen hierover een mail en de optie om uit te schrijven of over te stappen naar een traject met mij, volgend schooljaar.

Spannend

Al sta ik 200 % achter mijn keuze, het blijft ook spannend. Want wat gaan mensen denken? Hoe gaan ze reageren?

Levenslessen

En dan werd ik herinnerd aan mijn grootste levensles en levensmotto: “Let your choices reflect your hope, not your fears” (Nelson Mandela)
De ene warme en begripvolle reactie na de andere kwam binnen.

En eentje in het bijzonder raakte me diep:

Beste,

Hoewel ik niet twijfel aan de bekwaamheid van mevr Stinissen, keek en kijk ik er enorm naar uit om de training bij mevr  Van Bladel te volgen. De reden waarom ze nu deze training niet kan geven, versterkt mijn motivatie nog meer. Ik wil dus mijn deelname graag verplaatsen naar de reeks die start op zaterdag 30 november. Bedankt dat jullie die kans bieden.

Hartelijke groeten

Kathy