Van verstomming naar verbinding…
Mijn zoon van 8 kan al eens pittig en temperamentvol uit de hoek komen. Zijn vurigheid en spontaniteit kan ik ook echt zien als een gedrevenheid in zijn leven. En er zijn ook van die momenten die mijn jakhals echt uit zijn kot lokt.
Deze zomer brachten we een warme dag aan zee door. Verhit en voldaan baanden we aan het einde van deze mooie stranddag ons een weg door het zand boven naar de dijk. We konden allemaal wel een slok water gebruiken en deelden een grote fles water. Maar drinken van dezelfde fles was voor mijn zoon niet weggelegd. Ik zei hem dat het de enige fles was en dat hij dan moest wachten tot we op de camping waren. Na wat strijd en gemompel wandelde hij met stevige tred richting fiets die dan ook nog eens op de grond viel. Ik zuchtte en zei: ‘ dat komt ervan als je niet rustig kan blijven…’ Dit was de spreekwoordelijke druppel om zijn temperamentbom te ontsteken. Hij draaide zich om en riep en plein public ‘K*tmens!
Ik verstomde, verschoot, verkrampte…pakte hem bij zijn schouder en besefte tegelijkertijd ‘dit heeft geen zin nu…hier wil ik mij niet in laten meeslepen’. Ik besloot me terug te trekken en fietste in stilte terug naar de camping, maar diep in mij sneden de woorden nog na. Ik deed een poging om mijn behoefte te ontdekken tijdens de terugrit, maar het enige wat ik voelde was een stil verdriet. De behoefte was dus om dichtbij mezelf te blijven, dichtbij mijn verdriet. Ik nam dan ook de tijd om de gebeurtenis te laten zakken.
Onderweg en op de camping reikte hij enkele keren uit met een praktische vraag, maar meer dan een droog antwoord kon ik hem nog niet geven. Ik treurde vanbinnen dat ik nog niet kon gaan voor verbinding met hem en was zelf zoekend of ik nu zou uitreiken of niet. En eigenlijk vond ik het stiekem ook interessant om hem ondertussen te observeren en nieuwsgierig te overpeinzen hoe dit nu in hem verder zou leven. Nadat mijn man uit de douche kwam met de kinderen, deelde hij me dat onze zoon tijdens het douchen zei:’ mama trekt zich niets meer aan van mij.’ Gelukkig had mijn man dit ook al wat gekaderd binnen de gebeurtenis en hem gedeeld dat mama een verdriet voelde nadat HET woord uit zijn mond was gekomen. Ik sprak met mijn man af dat hij de kinderen in bed stopte omdat ik voelde dat ik nog niet volhartig en oprecht kon geven. En ik vind het ook echt belangrijk dat hij rustig de nacht kan ingaan. Ik wil hem namelijk ook niet verantwoordelijk maken voor mijn verdriet. Ik had blijkbaar wat tijd nodig om dit te verwerken.
Nadat ze in hun bedje lagen, speelden we nog met onze vrienden een kaartspel buiten. Een kwartier later hoorde ik de vliegendeur van onze camper openen. Mijn zoon kwam naast me staan. Ik keek hem zwijgend en benieuwd verrast aan. Hij opende zijn armen en drukte mij met zijn armen rond mijn nek tegen hem aan en fluisterde ‘sorry mama’. Ik ontdooi instantly en hou hem stevig vast. Er zijn geen woorden meer nodig. Ik heb geen enkele neiging in mij om het er terug over te hebben of er een moraal woord aan toe te voegen.
Ik vier in mij het vertrouwen en het diepe geloof dat alle mensen willen bijdragen aan elkaars leven. Ik vier de ruimte die ik mezelf heb gegeven om dicht bij mezelf te blijven en de ruimte en tijd die ik hem heb gegeven om samen zonder woorden tot verbinding te komen.
it’s not about the words…it’s all about (self) connection….