Foute fuck-it-up fiasco februari
U leest het goed! Straffe woorden voor een hardnekkig thema waar velen onder ons mee worstelen: fouten maken en vervolgens onszelf en elkaar (al dan niet rechtstreeks) op onze kop geven.
Hoe ga jij om met “fouten”? Die van jezelf en anderen?
Hoe leeft dit in je relaties, in je werkcontext … hoe gewoon of ongewoon is het om fouten te mogen maken en vervolgens uit schuld, beschuldiging of schaamte te blijven?
Van nature uit leren we door ervaring. Een kind leert bijvoorbeeld lopen en gaandeweg ontdekt het wat werkt en niet werkt. Als het hard neerkomt, zal het daarna voorzichtiger zijn en zichzelf ergens vasthouden. Maar misschien werd de val wel gebroken door een superzachte ondergrond, en wordt het heel aantrekkelijk om zich opnieuw en opnieuw te laten vallen. En dat is hoe we leren. Door uit te proberen, te ervaren, te evalueren, bij te sturen, opnieuw te proberen … en dat is ook waar het leven volgens GC over gaat. Een continu proces van ontdekken, leren en bijsturen.
Wat velen onder ons echter geleerd hebben, is dat je fout en goed kan doen, en dat je hiervoor bestraft of beloond wordt. Dit is waar ons natuurlijk leren belemmerd wordt, waar perfectionisme en faalangst ontstaan, waar angst ontstaat om te durven uitkomen voor ons ‘niet weten’ en te durven hulp vragen.
|
